Ik moest me ziek melden omdat het niet meer ging.

Toen ik mij moest ziek melden op het werk omdat het echt niet meer ging toen voelde ik me echt een mislukkeling.

Ik vond echt oprecht dat ik gefaald had en dat ik zwak was omdat ik het niet aan kon. Wat loop ik me nou aan te stellen? De rest kan het toch ook? En die werken minstens net zo hard.

Het heeft sowieso echt mega lang geduurd voor ik de stap durfde te zetten om me ziek te melden want ik was al ruim een jaar op mijn tenen aan het lopen. En als ik heel eerlijk kijk zelfs al langer. Ik was eerst op mijn privé leven gaan inleveren. Eerst dacht ik dat het aan mijn relatie lag dat ik niet gelukkig was dus daar een punt achter gezet. Maar op het gebied van werk en vermoeidheid veranderde dat natuurlijk niets. Dan maar wat minder sporten, wat minder op stap met vrienden. Door de weeks zo min mogelijk plannen, vroeg naar bed. En de weekenden ook wat rustiger aan. Want daar had ik alleen zelf last van, dan hoefde ik in ieder geval mijn werkgever niet onder ogen te komen en toe te geven dat ik het niet trok. Ik heb regelmatig zelfs de gedachte gehad dat ik hoopte dat ik mijn been zou breken, dan had ik tenminste een goede reden om 6 weken even helemaal niets te doen. 

Ondertussen liep ik altijd met een lach op mijn gezicht, op werk, bij vrienden, overal.

Als iemand vroeg hoe het ging dan zei ik altijd dingen als. Goed hoor en met jou? Of ja goed hoor, beetje druk maar dat hoort erbij hé. Of ja… beetje moe alleen maar dat komt wel weer goed! 

Toen ik steeds vaker op werk in huilen uitbarstte (en zelfs dat nog kon verbergen door snel naar het toilet te gaan) kreeg ik door dat ik het echt niet meer langer kon volhouden op deze manier. Wat ik toen heb gedaan is naar mijn manager gegaan. Verteld hoe ik me voelde en gevraagd of ik misschien tijdelijk halve dagen mocht werken. Dat mocht dus heb ik me voor 50% ziek gemeld, en probeerde ik in de helft van de tijd zoveel mogelijk te doen. Ik voelde me elke middag als ik naar huis ging en de rest nog een hele middag moest werken een aansteller, een last voor mijn collega’s en ik voelde me schuldig. 


In die vrije middagen ging ik dan 1x per week naar een psycholoog. Ik probeerde zoveel mogelijk te slapen en zoveel mogelijk yoga, mindfulness etc te doen en boeken te lezen om te zorgen dat ik zo snel mogelijk weer de oude zou zijn. Ik durfde in die tijd ook niets “leuks” te doen want ik was immers ziek. Dus ik moest eigenlijk gewoon op de bank liggen en beter worden. Want wat als ik ergens heen zou gaan en iemand zou me zien? Dan denken ze vast dat ik niet echt ziek ben. En om heel eerlijk te zijn twijfelde ik zelf ook regelmatig of ik wel echt ziek was. 

Stelde ik me niet gewoon aan? 

Wat ik deed hielp natuurlijk niet, want ik deed nog steeds hetzelfde als daarvoor, in de ochtend zo hard mogelijk werken aan werk. En in de middag zo hard mogelijk werken aan mezelf. En dan heb je ook nog al die dingen waar je niet onderuit kunt, huishouden, boodschappen, was, familie etc. Alles wat ik deed deed ik omdat het moest, ik moest mijn uiterste best doen, ik moest zo snel mogelijk weer beter worden, ik moest ook mijn huis een beetje toonbaar houden, ik moest goed voor mezelf blijven zorgen, ik moest ook blijven sporten want dat was goed voor me, ik moest ook wel een beetje contact blijven houden met familie en vrienden. 

Helaas had ik geen psycholoog waar ik een klik mee had, en ik had ook geen bedrijfsarts die met me mee dacht, sterker nog, die bevestigde alleen maar mijn eigen overtuiging dat het tussen mijn oren zat, dat ik me er gewoon overheen moest zetten en weer aan het werk moest gaan.

Pas toen ik hulp vond die bij mij paste, waar ik een klik mee had en waarbij ik het gevoel had dat ze mij begrepen kon ik het tij keren. Zij hebben me ervan overtuigd me volledig ziek te melden en me te gaan focussen op mijn eigen behoeften. En toen ik daar een tijd mee bezig was geweest zag ik ook pas hoe het kon dat het zo verschrikkelijk was misgegaan. Want ik dacht dat ik alles goed voor elkaar had, dat ik alle ingrediënten gevonden had om gelukkig te zijn. Maar gelukkig was ik duidelijk niet. 

Ik had namelijk al die tijd gedaan wat mijn omgeving van mij verwachtte.

En dat was al heel vroeg mis gegaan. Bij de keuze van mijn studie was ik al van mijn pad afgeweken door invloeden van buitenaf. Al heel jong heb ik me laten sturen door angst voor de meningen en oordelen van anderen. Al heel jong probeerde ik goed genoeg te zijn door keihard te werken. En al die dingen bij elkaar hebben ervoor gezorgd dat ik verdwaald ben, mezelf ben kwijt geraakt. 

En oei wat is het lastig om jezelf dan weer terug te vinden. Maar ik ben zo blij dat ik mijn doorzettingsvermogen wat mij in eerste instantie zo in de problemen gebracht had toen heb gebruikt om te vechten voor een leven waar ik gelukkig van wordt. En het is me gelukt. Ik ben natuurlijk nooit uitgeleerd en ook ik kom mijn valkuilen soms nog wel eens tegen. Maar dat punt waar ik toen was, daar wil ik nooit meer naar terug. En dat is mijn motivatie, dat is mijn drijfveer. Het is nu tijd voor mij. Nu mag ik stralen en doen waarvoor ik in de wieg ben gelegd. Ongeacht wat anderen daar misschien van vinden. Het is nu mijn tijd. En gek genoeg, doet dat de relaties met de mensen om mij heen juist ook goed.